Τα Αιμαγγειώματα είναι καλοήθεις όγκοι των αιμοφόρων αγγείων που εμφανίζονται στο δέρμα. Είναι οι συχνότεροι καλοήθεις όγκοι της βρεφικής ηλικίας (5-10% των βρεφών). Οι οποίοι συνήθως εμφανίζονται σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη γέννηση ή μπορεί να είναι ορατοί και κατά τη γέννηση.
Ποιοι είναι οι διάφοροι τύποι των αιμαγγειωμάτων;
Διακρίνονται σε συγγενή και βρεφικού τύπου. Τα συγγενή αιμαγγειώματα είναι εκείνα τα οποία είναι παρόντα και πλήρως ανεπτυγμένα κατά τη γέννηση και αποτελούν περίπου το 20% των αιμαγγειωμάτων. Διακρίνονται δε σε αυτά που υποστρέφουν ταχέως (RICH) και σε εκείνα που δεν υποστρέφουν (NICH). Τα βρεφικού τύπου, τα οποία είναι και τα πλέον συχνά (~80% του συνόλου), δεν είναι παρόντα κατά τη γέννηση. Εμφανίζονται συνήθως στις πρώτες εβδομάδες της ζωής και η φυσική τους πορεία περιγράφεται παρακάτω.
Ποια είναι η φυσική πορεία ενός αιμαγγειώματος βρεφικού τύπου;
Τα Αιμαγγειώματα βρεφικού τύπου εμφανίζονται μεταξύ δεύτερης και όγδοης εβδομάδας της ζωής. Ξεκινούν να μεγαλώνουν για περίπου 3-6 μήνες, ή ως την ηλικία του ενός έτους περίπου. Την παραπάνω φάση της ανάπτυξης του αιμαγγειώματος ακολουθεί μία περίοδος σταθεροποίησης. Αυτή ποικίλει σε διάρκεια από άτομο σε άτομο και από αιμαγγείωμα σε αιμαγγείωμα.
Η τελευταία φάση στη φυσική πορεία ενός αιμαγγειώματος, είναι η φάση της υποστροφής. Στο 50% των παιδιών με αιμαγγείωμα θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της υποστροφής μέχρι την ηλικία των πέντε ετών. Μέχρι τα 7 έτη στο 70%, ενώ μέχρι το 10ο έτος της ηλικίας σχεδόν στο 100% των παιδιών.
Όταν ένα αιμαγγείωμα υποστρέφει πλήρως, απομένει στη θέση του μία ουλή. Της οποίας το μέγεθος και η μορφή εξαρτάται από το μέγεθος και την επιφάνεια ή το βάθος του αιμαγγειώματος.
Ποιοί είναι οι κίνδυνοι που μπορεί να προκαλέσει ένα αιμαγγείωμα;
Τα περισσότερα αιμαγγειώματα είναι ακίνδυνα. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, το μέγεθος, το βάθος ή/και το σημείο εντόπισης ενός αιμαγγειώματος μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση των χαρακτηριστικών (ιδίως του προσώπου). Παρεμπόδιση ζωτικών λειτουργιών οργάνων (π.χ. πιεστικά φαινόμενα στους οφθαλμούς, στην τραχεία ή τον οισοφάγο). Καθώς και εξελκώσεις, οι οποίες λειτουργούν ως μεγάλες, ανοιχτές πληγές και η αντιμετώπιση τους μπορεί, ενίοτε, να είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Πώς γίνεται η διάγνωση ενός αιμαγγειώματος;
Η διάγνωση των αιμαγγειωμάτων είναι κλινική. Ενίοτε δύναται να κριθεί απαραίτητη η πραγματοποίηση κάποιας επιπλέον απεικονιστικής εξέτασης, όπως σε περιπτώσεις προβληματικών αιμαγγειωμάτων ή όταν τα αιμαγγειώματα συνυπάρχουν ως μέρος μίας γενικότερης κατάστασης (πολλαπλά αιμαγγειώματα και αιμαγγειώματα του ήπατος) ή σαν στοιχείο κάποιου συνδρόμου (π.χ. σύνδρομο PHACES).
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η διάγνωση και η παρακολούθηση των αιμαγγειωμάτων πρέπει να γίνεται από μία ομάδα καλά συνεργαζόμενων εξειδικευμένων ιατρών, η οποία συμπεριλαμβάνει τον πλαστικό χειρουργό, τον παιδοχειρουργό και τον παιδίατρο.
Ποιά είναι η ενδεδειγμένη θεραπεία των αιμαγγειωμάτων;
Τα περισσότερα αιμαγγειώματα δεν προκαλούν επιπλοκές, υποστρέφουν ολοκληρωτικά από μόνα τους και δεν απαιτούν θεραπεία, παρά μόνο παρακολούθηση.
Ωστόσο, στην περίπτωση των προαναφερθέντων, προβληματικών αιμαγγειωμάτων οι θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνουν την φαρμακευτική θεραπεία, τη χρήση laser επί ενδείξεων, καθώς και το χειρουργείο.
Ποιά αιμαγγειώματα έχουν ένδειξη χειρουργικής αντιμετώπισης;
Τα αιμαγγειώματα που χρειάζεται να χειρουργηθούν είναι εκείνα τα οποία δεν υποστρέφουν, ολικώς ή μερικώς, εκείνα τα οποία οδηγούν σε σημαντικά μεγάλη εξέλκωση, καθώς και εκείνα τα οποία έχουν προκαλέσει μη αποδεκτές αισθητικά ή λειτουργικά ουλές.
Τέλος, είναι απόλυτα ενδεδειγμένη η χειρουργική αντιμετώπιση αιμαγγειωμάτων τα οποία παρεμποδίζουν ζωτικές λειτουργίες και δεν μπορούν να ελεγχθούν με συντηρητικές μεθόδους.
Tip: Ενημερωθείτε σχετικά με το Έγκαυμα
